Gdzie pojechać z psem w góry ? Pasmo Brzanki. Pogórze cieżkowickie.

Mieszkańcy okolic z pewnością znają - pozostali już niekoniecznie. Góra Brzanka - jedno z najwyższych wzniesień pogórza Ciężkowickiego (530 metrów). Na górę można wjechać samochodem,ale my zdecydowanie polecamy pieszą wędrówkę i korzystanie ze złotej polskiej jesieni. Wariantów wyboru trasy jest wiele, my wybraliśmy taki: z Tarnowa udaliśmy się do Ryglic a następnie drogą na Żurową.

Po  kilku kilometrach zostawiliśmy auto na parkingu (żółta flaga na mapce, współrzędne dla GPS: 49,846497N;21,138098E) i po przejściu przez ulicę skierowaliśmy się na zielony/żółty szlak przez Ostry Kamień w kierunku góry Brzanka obchodząc ją tym szlakiem w około (w założeniach trasa na 13 kilometrów z czasem przejścia około 3,5 godziny)

źródło: http://mapa-turystyczna.pl/

Pierwszy odcinek trasy zaczynamy na wysokości 490 metrów więc jest bardzo łatwy i relatywnie mało uczęszczany, nawet M, którego zazwyczaj trzeba pilnować aby nie zaczepiał przechodniów żądając zabawy,biegł prawie cały czas luzem penetrując przydrożne krzaki. Droga wybitnie spacerowa - bez problemu poradzą sobie z nią tak osoby starsze jak i dzieci.

Po około godzinie dojść można do szczytu i znajdującej się tam bacówki.Można coś zjeść, napić się (a nawet zamówić nocleg) i podziwiać widoki na całe pogórze Ciężkowickie z wieży widokowej. Ruszając dalej w drogę trzeba uważać na miejsce oddzielenia się szlaku zielonego i żółtego. Niestety znak wskazujący kierunek nie jest zbytnio wyeksponowany i można pomylić drogę idąc dalej prosto zielonym szlakiem - ale rowerowym (właściwe znaki to biało zielono białe, rowerowy oznaczony jest tylko na zielono). Nam niestety się to zdarzyło i poszliśmy prosto dochodząc prawie do Burzyna. Jeżeli dojdziecie do parkingu - to znaczy, że źle idziecie i trzeba zawrócić ;)

Z powodu tej pomyłki z 13 kilometrowego spaceru zrobiła się ponad 20 kilometrowa wędrówka. Tym którzy nie znają tej trasy radzimy uważać na wspomniane miejsce. W momencie gdy jakieś 20 minut po mienięciu bacówki szlak żółty skręca wyraźnie w lewo pod górę, należy skręcić w prawo i przejść przez szlaban. Oznaczenie szlaku zielonego i niebieskiego jest mało widoczne. Ta część drogi jest zdecydowanie mniej popularna i wyraźnie mniej uczęszczana - przez pierwsze kilka kilometrów nie spotkaliśmy nikogo,mimo niedzielnego słonecznego popołudnia. Co nie oznacza, że jest nudna.

Miejscami dzikość szlaku dorównywała temu co można spotkać na mniej popularnych szlakach w Bieszczadach. Droga często zawija i zawraca, miejscami przecinając strumienie i omijając osuwiska. Spokój, cisza i kontakt z przyrodą wynagradzają jednak trudy. Idealny szlak dla tych, którzy nie przepadają za tłumami wędrującymi po górach, jednak nieco bardziej wymagający niż wcześniejsze odcinki - różnica wysokości to około 300 metrów a po deszczach można trafić na błotniste odcinki. Miejscami trzeba też wytężać oczy w poszukiwaniu, którędy biegnie szlak -w dzień nie ma z tym większych problemów, ale po zmroku można pomylić drogę.

Nawet M poczuł trudy wędrówki, gdyż zdecydowanie mniej czasu spędzał na sprawdzaniu czy za kolejnym krzakiem nie ma przypadkiem czegoś bardziej fascynującego niż za wcześniejszym,skupiając się na drodze przed nosem. Mała liczba ludzi na tym szlaku ma jeszcze jedną zaletę - można natknąć się na mieszkańców lasu: nie licząc ogromnej ilości ptactwa, dwa razy drogę przebiegły nam stadka saren - jeżeli wasz pies ma instynkt łowiecki lepiej trzymać go tam na smyczy aby nie pogonił za zwierzyną. Pod koniec droga staje się łatwiejsza -  wchodzimy na bardziej uczęszczany szutrowy leśny dukt - ale i widoki na północne stoki góry i okolice Tarnowa lepsze. Po mniej więcej 2 godzinach od minięcia bacówki znajdujemy się ponownie pod Ostrym Kamieniem dochodząc do niego z drugiej strony. Stąd tylko kilka minut do miejsca w którym  cztery godziny wcześniej zostawiliśmy auto.

Wędrówka pozytywnie nas zaskoczyła - spodziewaliśmy się bezproblemowego spacerku "jak po parku" tymczasem, mimo dość niewielkich wysokości poczuliśmy klimat gór - tak w sercu jak i w nogach. Temu ostatniemu pomogło omyłkowe dołożenie 7 km do trasy związane z wybraniem złego szlaku. Nawet M kolejnego dnia zamiast już od rana domagać się spaceru lub bawić się z Yodą spał smacznie do samego południa.
Reasumując dla mieszkańców Tarnowa i okolic to idealne miejsce na szybki wypad w góry dla pozostałych dobry powód aby ewentualne zwiedzanie Tarnowa i najbliższych okolic przeznaczyć dwa dni w tym jeden na spacer wokół Brzanki połączony ze zwiedzaniem Tuchowa i być może pobliskich Ciężkowic. Zwłaszcza, że w przeciwieństwie do większości "modnych" szlaków górskich przebiegających przez tereny parków narodowych z psem nie ma tu najmniejszego problemu.